“Derdi dünya olanın, dünya kadar derdi olur.” diyor Yunus Emre.
Dünyadan kimler geldi, kimler geçti, sayısını kimse bilemez, belki milyarlarca insan olduğu tahmin edilebilir o kadar.
Mal, mülk, şöhret ve makamlar hep gelip geçicidir dünyada, bunlara sahip kişilerin ise toprak altında belki de kemikleri bile yoktur.
Dünya menfaati için insaniyetliğini kaybetmek, şahsiyetini beş paraya tercih etmek ise o insan için utanç verici bir durumdur.
“Güvenme insanların samimiyetine, menfaatleri için gelirler vecde, vaat etmeseydi Allah cenneti, O’na bile etmezlerdi secde.” der Mehmet Akif Ersoy.
İnsan ilişkilerinde sürekli bir çıkar, sürekli bir yarar sağlama amacı güden türler çağımızda bolca türedi.
Yaptığı her hizmette, söylediği her sözde bile insanlar tarafından methedilmek isteyen, sonrası için ne getirisi olur diye düşünceye sahip bireyler çevremizde çoktur.
Tabii ki menfaat dünyasına sahip olmak ve böyle dostları olsun isteyenler olabilir, madem her şey menfaat üzerine kurulu, bu da benim işime yarar diyenler vardır çıkar dünyasında.
Bunda da bir yanlışlık yoktur aslında çünkü herkes menfaat üzerine kurmuştur hayatını.
Alkışlar, övgüler yapılır kimi zaman ve bunların da çoğu aldatmacadır, oturduğu makam koltuğu kayınca bütün gerçekler ortaya çıkar.
Herkesin asıl niyeti öğrenilir, makam ve mevkiler, para ve pul gidince, sonra da kimin dost ve kimin menfaat dostu olduğu iyice gün yüzüne çıkar.
Kaç hayat yaşayınca yorulur insan?
Kaç seneden sonra yaşlı
Kaç hezimetten sonra bezgin
Kaç kelimeden sonra lâl olur kişi?
Velhasıl…
Menfaati olmayan, hal hatır sormaktan bile itina eder, selam vermekten bile kaçınırlar çünkü selam verince borçlu kalırız diye düşünürler. Dervişin fikri neyse, zikri de odur tabii ve her şeye maddeci yaklaşan insandan başka bir anlayış beklenemez haliyle.
Siyasi bir makam için kırk takla atanlar,yanlışa doğru diyenler gerçek yüzleri, menfaatleri bittiğinde anlaşılır.Çıkarları için her siyasi görüşe yakın olanlar, çıkarları bittiğinde maskeleri düşer.
Bir insanın düşebileceği en dip noktasıdır ve alçalma ancak bu kadar olabilir.
Bir birey, öncelikle dünya hayatının bir gün biteceğini iyi anlamalı, fani bir yaşam sürdüğünü idrak etmeli ve sonra da karakterin menfaatten daha değerli olduğunu bilmeli.
Mal, mevki ve makam gider ama kişilik hep bakidir.
“İnsanın serveti kendi manevi kişiliğinde olmalıdır.”der Gazi Mustafa Kemal Atatürk.
Vesselammm…
Coşkun KILIÇ
